terug van verweggeweest

Omdat mijn wond dicht is mag gelukkig weer mijn favoriete sport beoefenen. Zwemmen is toch wel mijn 2de natuur. Op Terschelling heb ik al heerlijk in het duimmeertje gezwommen en ben ik in de zee geweest. Zaterdag was het dus zover dat ik weer mee kon zwemmen met de triatlonvereniging. De club stond buiten te wachten tot de deur werd geopend en toen ik eraan kwam lopen schoot ik vol toen ik mijn clubgenoten en vriendinnen zag. Ik werd hartelijk ontvangen. Een gevoel van thuiskomen na alles wat ik heb meegemaakt. Een paar maanden geleden niet gedacht dat dit zo snel alweer mogelijk was. Dan te bedenken dat ik in april nog met de rollator door de gangen van het ziekenhuis strompelde. Ik heb me omgekleed in het gezellige grote kleedhok voor de vrouwen. Ik ga niet in een apart kleedhokje alleen omdat ik nu een stomazakje heb. Het luchtgaatje afgeplakt en badpak eroverheen. Het was even wennen maar ik voelde me heel vertrouwd tussen mijn clubgenoten. Ik heb nu inmiddels 2 keer meegetraind en bijna het hele programma volgehouden. Tussen de opdrachten moest ik wel even op adem komen. Borstcrawl gaat goed omdat ik mijn benen weinig hoef te belasten, schoolslag gaat zwaarder omdat ik mijn benen wel moet gebruiken. Ik ben zo ontzettend dankbaar dat ik dit weer kan. Ik kan nu ook d.m.v. het zwemmen aan mijn conditie werken. Ik begin langzamerhand ook weer te denken aan mijn werk. Ik zou het langzaam aan weer willen gaan oppakken.

De wond is bijna dicht!!

Bijna dagelijks wandel ik een stukje en dat gaat steeds beter. Vorige week naar Haddock gelopen, daar wat gegeten en weer terug, toch zo'n 2 kilometer totaal. Gisteren in 1 keer 2'5 km. gelopen. Als ik terug denk aan de tijd dat ik begon te trainen voor de triathlon, was ik blij met de eerste 2 kilometer hardlopen aan 1 stuk. Nu ben ik net zo blij als ik die afstand kan wandelen. Ik kwam onderweg mijn trainingsmaatjes tegen en begon zowaar weer te fantaseren, onder het lopen, over een zwemtocht van 4 kilometer volgend jaar. Zou het echt kunnen dat ik nog een keer met de tri-together meedoe en dan weer het zwemmen voor mijn rekening neem? Als de wond echt dicht is mag ik weer gaan zwemmen. Als ik dat dan elke dag doe wie weet?
Nu doe ik mijn best om elke dag mijn kousen te dragen, mijn littekens te masseren (doet Chris voornamelijk ) en elke dag een stuk te wandelen. Het traplopen gaat ook al een stuk beter.

Met steunkousen de zomer in.

Omdat mijn lijf teveel vocht vasthoudt worden mijn benen dik en zwaar. Ik krijg 2 x per week lymfedrainage therapie zodat de rest van mijn lymfklieren de taak overnemen van de verdwenen klieren. Bij de operatie van mijn endeldarm zijn er ook klieren weggenomen. Nu draag ik dus ook van die vreselijk vleeskleurige elastische kousen. Had ik net een paar leuke driekwart zomerbroeken gekocht die ik nu eigenlijk niet meer kan dragen als ik naar buiten ga. Ik loop nu in een lange rok. Maar goed dat zal ook wel wennen, als het dragen van die kousen maar niet definitief gaat worden. Hoe het verder met mij gaat? Ik heb een heerlijke tijd op Terschelling gehad. Het weer was pet maar het eiland weer erg fijn. Ook van Oerol heb ik kunnen genieten. Een beetje aangepast dat wel, want ik kon maar weinig doen vanwege de vermoeidheid. Ik had een spartamet gehuurd zodat ik zonder te trappen met toch kon verplaatsen. We hebben mooie voorstellingen gezien en het was erg gezellig. Eenmaal weer thuis toch weer een paar dagen depressief. Het accepteren dat het zo langzaam gaat en dat ik zoveel beperkingen heb. Ik zou zo graag willen zwemmen,dansen,hardlopen en feestvieren. Ik kan nog geen kilometer wandelen, met moeite mijn veters strikken en niet normaal de trap op en aflopen. Ik ben elke dag in de weer met Fysio, huidtherapie voor mijn littekens, controle chirurg, psycholoog enz. Nou je kunt begrijpen dat ik erg verlang naar de tijd dat dat allemaal achter de rug is en ik weer gewoon kan functioneren en werken. Voorlopig is het berusten in mijn lot en proberen toch wat leuke dingen te doen.

De depressie voorbij

Het is even geleden dat ik een stukje schreef voor dit blog maar ik had weinig puf om wat te doen. Ik ben een poosje behoorlijk depressief geweest. Ik zag zo weinig vooruitgang en het besef wat we allemaal hebben doorgemaakt drong zich aan me op. Ik huilde veel en voelde mij lichamelijk en geestelijk verwond. Ik daarom van alles ondernomen om te helen. Zowel op geestelijk als lichamelijk vlak. In het vorige stukje had ik al aangekondigd dat ik massages en fysio had afgesproken en psychologische hulp had gevraagd, en dit heeft een enorm positief effect op me gehad. Ik voel me een stuk opgewekter en heb weer zin in van alles. Ik heb nog een relaxstoel gekocht en vandaag staat de camper voor de deur om morgen naar Terschelling af te reizen. Chris gaat dit weekend mee en daarna blijf ik waarschijnlijk tot na Oerol. Met Oerol komen Maartje en Willeke en Reintje. Ik zal niet kunnen fietsen maar zoek wel een oplossing om me te verplaatsen. Er rijden bussen en taxi's en misschien kan ik een scootertje uitproberen.
Kortom Wil gaat 2 weken genieten.

Badpak gekocht

Omdat ik nu geen bikini meer kan dragen heb ik een badpak gekocht. Niet dat ik al kan gaan zwemmen maar voor just in case. Vanwege de wond die nog steeds niet dicht is mag ik nog niet zwemmen en naar de sauna. Er is wel heel duidelijk vooruitgang te zien. Gisteren ben ik bij Noordanus geweest en die was zeer tevreden, ik hoef pas over 2 weken terug te komen. Daarnaast ben ik wel een stuk actiever dan 2 weken terug. Ik ga nu 2 keer per week naar de fysiotherapie. Naaste een aantal oefeningen voor mijn armen en benen , loop ik al 15 minuten op de loopband. Ik loop ook al een stuk beter. Vorige week heb ik mij een hotstone massage cadeau gedaan. Ik wil vooral lief zijn voor mijn lijf. Volgende week een voetreflexmassage, een cadeautje van een vriendin. Voor de gezondheid van mijn geest ga ik vanmiddag voor het eerst naar een psycholoog. Ik pieker nog veel en heb problemen met slapen. Maar over het algemeen genomen gaat het best goed met me. Ik kan steeds beter zitten en kan kleine stukjes met de auto rijden. Doe wat boodschappen en kook. Ik heb een heerlijke stretcher gekocht en kan heerlijk buiten liggen in de zon.

Het leven vieren in een zeer traag tempo

Depressief wordt je hiervan. Alles gaat zo vreselijk langzaam. In de ochtend kan ik nog wel een beetje wat doen omdat ik dan nog niet zo moe ben maar de rest van de dag verdeel ik in liggen, lopen, even zitten en dan weer liggen. Dat ik niet kan zitten vind ik nog het grootste probleem. We hebben een heerlijke week in Borkeld gehad hoor met prachtig weer maar mijn beperkingen vielen tegen. In het weekend met de kinderen werden er spelletjes gedaan waar ik graag aan had meegedaan maar door mijn zitprobleem was dat jammer genoeg niet mogelijk. Gisteren nog weer bij Noordanus geweest. Hij is zeer tevreden over hoe de wond vooruit gaat maar durft geen inschatting te maken tot wanneer het gaat duren voor hij dicht is. Mogelijk toch nog een keer onder het mes. Maar voorlopig moet ik aansterken. Ik ga ook psychologische begeleiding krijgen om beter om te kunnen gaan met acceptatie van de situatie.

Op controle geweest

Nu een week thuis en het gaat heel goed. Elke dag een stapje meer. Dan weer even een stukje lopen of lekker buiten zitten in de zon. Ik ben nog erg stijf en loop nog als een oud vrouwtje maar het gaat steeds beter. Ik heb alle pijn medicatie afgebouwd en ook de slaappillen. Het slapen gaat ook steeds beter, ik slaap wel nog steeds beneden op het thuiszorgbed. Overdag de hele dag op een middagdutje na. Vanmiddag zijn we bij Noordanus geweest. Die was erg tevreden over de wond. Hij stelt voor de wondverzorging te vereenvoudigen. Alleen spoelen onder de douche, geen gazen meer in de wond en de natuur zijn werk laten doen. Dat betekent dat ik geen thuiszorg meer nodig heb. Ook hebben we besproken dat we volgende week een week naar Overijssel willen naar een vakantiehuis van staatsbosbeheer. Dit huis hadden we maanden geleden al geboekt voor een weekend met alle kinderen en de rest van de week voor Chris en mij. Toen ik zo lang in het ziekenhuis lag, dachten we dat deze vakantieweek niet door zou kunnen gaan. Nu ik me steeds beter ga voelen kan het wel en zullen er ook heerlijk van kunnen genieten na alle ellende van de afgelopen maanden. De weersvoorspelling is ook goed. We gaan a.s vrijdag weg en komen 30 april weer terug. We gaan het leven vieren!!!!!

Een zonnige zondag

Het is alweer even geleden dat ik iets schreef op dit blog. Ik ben wel van plan het bij te blijven houden maar de frequentie zal wat lager liggen. Als ik bij een arts geweest ben of er zijn duidelijk nieuwe dingen te vertellen zal ik dat zeker doen.
Vannacht voor het eerst weer in mijn eigen bed naast Chris geslapen. Dat betekende 2 trappen op en een po stoel in de kamer, want de trap gaat nog zeer moeizaam. Zeker als ik een poosje stil heb gelegen ben ik helemaal verstijft. Wel veel vooruitgang in nog geen week. Gisteren voor het eerst weer gewoon in de kleren en al vrij veel op. Ik ben 2x een half hofje om geweest achter de rollator. Ik spreek met buren die me een hele tijd niet gezien hebben. Gisteravond gewoon op de bank naar de tv gekeken. Vandaag veel op en ook veel buiten geweest en ook weer gelopen. Het gaat nog erg langzaam maar het is steeds minder vermoeiend. Het schema wat Maartje gemaakt heeft werkt uitstekend, heerlijk dat er zo goed voor mij gezorgd wordt. Naast alle lieve goeie zorgen van de kinderen komt er iedere ochtend een verpleegkundige van de thuiszorg om mijn wond te verzorgen en Chris doet dat voor het slapen gaan. Er is al duidelijk verbetering te zien. Woensdag ga ik voor controle naar het ziekenhuis en ben erg benieuwd wat ze zeggen.

Wat heerlijk om thuis te zijn

Ik ben zo gelukkig dat ik weer thuis ben. Gisteren afscheid genomen van mijn kamertje. Alle kaarten en persoonlijke dingen waren maandag al meegenomen. Ik heb het weekend gebruikt om zoveel mogelijk gebruikt om uit te vinden wat ik allemaal nog kan. Het lopen gaat zeer langzaam en ik ben helemaal stijf. Maar per dag zit er duidelijk vooruitgang. Ik heb in het ziekenhuis ook geoefend met traplopen samen met de fysio. Dat viel niet tegen. Eenmaal uit het ziekenhuis heb ik eerst een paar diepe teugen frisse lucht genomen. De zon scheen en ik kon het niet beter treffen.
Eenmaal thuis werd ik verrast door slingers, ballonnen en de vlag hing uit. Mijn thuiszorg bed staat voor de schuifpui en ik kijk mooi de tuin in. Ik lig momenteel heerlijk in het zonnetje. De verpleegkundige van de thuiszorg is zojuist geweest om de wond te verzorgen. Gisteren zijn de kinderen en Suzanne hier geweest en hebben we ge gourmet ter ere van Suzannes verjaardag. Liggend in bed heb ik genoten van het heerlijke eten en de gezelligheid. Maartje heeft een roostertje gemaakt voor de komende 2 weken waar een ieder een stukje zorg op zich neemt. Vanmorgen komt Reintje en vanmiddag Marie. Die gaat lekker eten koken. Ik ben zo ontzettend dankbaar voor alle hulp en ik zal nu zeker snel vooruit gaan.

losgekoppeld

Alle voorbereidingen om dinsdag naar huis te kunnen zijn in gang gezet. Het bed komt in de huiskamer. Afgesproken dat 2 x per dag een verpleegkundige komt om de wond te doen. De rest van de zorg laat ik graag over aan Chris en de kinderen, ook zal ik een beroep gaan doen op buren en vrienden. De epipomp donderdagavond op 8 gezet. Met ondersteuning van een morfine prik valt het niet tegen. Op vrijdag heeft Marijse de hechtingen uit mijn been verwijdert.( zie foto) Toen kwam de annesthesie om de pomp eerst op 4 te zetten en later af te koppelen. Ik krijg wel pijn en ook gaan mijn benen ongelooflijk protesteren. Ze hebben zoveel weken als verlamd in mijn bed gelegen en worden nu wreed uit hun winterslaap gewekt. Nu de pomp is verwijdert gaat ook het infuus en de katheter eruit. Dat laatste baart me wat zorgen omdat ik dan voor iedere plas mijn bed uit moet. Als je zolang een katheter hebt gehad is de blaas kleiner geworden en moet je dus vaker plassen. ook s'nachts. Ik durf geen slaappil te nemen omdat ik bang ben in mijn bed te plassen. Ik had een moeilijke avond en gelukkig kwam Chris en hebben we even wat geoefend met in en uit bed en op de wc. Het gaat moeizaam maar het gaat. Vandaag gaat alles alweer een stuk beter. Vannacht wel 6 keer uit bed om te plassen. Mijn benen voelen al een stuk rustiger. Chris heeft me geholpen onder de douche en heerlijk mijn haar gewassen. IK voel me moe maar voldaan. Ik zal dit weekend nog flink moeten oefenen. De pijn is redelijk onder controle.

Dinsdag a.s. naar huis

Het afbouwen van de epi pomp gaat tot op heden geweldig goed. Ik merk dat ik door alle tegenslagen toch nog steeds een beetje een slag om de arm wil houden. Maar zoals het nu gaat wordt het dinsdag toch echt waar dat ik naar huis ga. Gisteren heeft Noordanus de wond schoongemaakt en gezien dat het echt begint te helen. De pomp is van 14 naar 12 gezet en voor de zekerheid krijg ik 3 x per dag een morfine spuit. Vanochtend kwam Noordanus al vroeg om een aantal hechtingen te verwijderen. Dit zal zeker schelen in mijn mobiliteit want ze begonnen al aardig te trekken. Om 9 uur kwam de transferverpleegkundige om het naar huis gaan te regelen. Met haar afgesproken dat dinsdag een betere dag is dan maandag. Ik moet eerst nog gaan oefenen met lopen en zitten. Ook zal ik moeten wennen aan het gewoon weer naar de wc gaan als de katheter eruit is. Maandag zal thuis een bed,postoel,rollator en een rolstoel worden bezorgt. Ik verlang zo naar het uitzicht op mijn tuintje en de frisse lucht. Dit weekend gaat Chris leren hoe hij de wond moet spoelen want hij gaat dat ook 1x per dag doen. Een verpleegkundige komt elke dag 1 x op de wond te doen. Gisteren en vandaag al 1x uit bed geweest en even op mijn benen gestaan. Vandaag ook even op een stoel gezeten. Dat alles valt erg mee. Ik zie het wel zitten om dit weekend lekker te gaan trainen met het rollator wandelen.

Nog 6 nachtjes slapen ?

Noordanus heeft zojuist de drain eruit gehaald. De wond ziet er goed uit en hoeft nog maar 2 x per dag gespoeld te worden. Als alles zo blijft zou ik misschien na het weekend naar huis mogen, JIPPIE. Er moet nog wel thuiszorg en een hoog laag bed geregeld gaan worden. Ook de epiduraalpomp moet nog worden afgebouwd en zal de pijnmedicatie oraal worden toegediend. De komende dagen ga ik lekker oefenen met op mijn benen staan en achter de rollator lopen. Ik was de hele dag al vrolijk en zat zo goed in mijn vel dat ik met de muziek mee zat te zingen. Klinkt van geen kant want ik ben nog schor van de narcoses. Nadat Noordanus was geweest begint het pas langzaam tot me door te dringen. Eindelijk weer frisse lucht in mijn longen. Ik hoop echt dat alles mee blijft zitten.

Paasbrunch

Gisteravond is mijn keigoeie infuus van 11 dagen oud gesneuveld. Er is een uur lang door 2 verpleegkundigen geprobeerd een nieuw infuus te prikken maar helaas. Na lang gezoek en 2 x misprikken hebben ze de pijp aan Maarten gegeven. De eerste kwam van de eerste hulp en de ander van de IC, hadden het toch moeten kunnen. Om half 1 kon ik dan gaan slapen maar nog zonder infuus, dat zou na de nacht geregeld gaan worden. Voor de antibiotica zou ik er wel een moeten hebben maar de ochtend vorderde en ik begon langzamerhand te hopen dat het allemaal niet meer nodig was. Maar toen kwam iemand van de anesthesie voor de dagelijkse controle van de epiduraalpomp en die zei dat ook voor de pomp een infuus voorschrift was. Het was kwart voor 11 en de kinderen en Chris zouden om 11 uur komen met een verassing. Deze dame nam een kloek besluit en prikte even in 3 minuten een nieuw infuus in 1 keer raak. Weer de anesthesie he, die zijn geweldig. De visite kwam al binnen druppelen, Bart, Maartje, Dean, Willeke, Sietske, Erik en Chris ( Hanneke had een scoutingkamp ) hadden een Paasbrunch in de hal klaargezet. Ik werd dus met bed en al daar naartoe gereden. Ik lag daar prinsesheerlijk tussen mijn dierbaren, Er was allerlei lekker brood klaargemaakt en er was huisgemaakte koffie en versgeperste sinaasappelsap. Ook dit zal ik nooit meer vergeten.

Hoog bezoek

Zojuist bezoek gehad van mijn beide specialisten maar daarover straks meer. Ik zal eerst vertellen over gisteren. Met de anesthesie overlegd over het afbouwen van de epiduraalpomp. Zij accepteren dat ik in het afbouwen zelf de regie neem en staan achter mijn plan. Eerst naar 12 en als dat goed gaat de volgende dag naar 10. Het is voor de genezing vooral belangrijk dat ik wat mobieler wordt en in bed verschillende houdingen aanneem. Dat ging goed en voelde geen pijn en ik werd al optimistisch over de volgende stap. Kon lekker makkelijk draaien in bed tot een uur of zes. Ik voelde wat pijn opkomen maar dat was nog goed te handelen. Tot ik me wilde omdraaien en een scheut pijn voelde in mijn rechterbeen en lies. De drain die daar zit voelde als een mes in mijn lijf. Ik durfde me gelijk niet meer te bewegen. Zoals afgesproken ging de pomp weer op 14 en voelde me bedonderd. Hoe kan ik nu afbouwen als die drain erin zit?
De pijn nam gedurende de avond en nacht af en werden mijn benen weer gevoelloos. Vanochtend werd ik wakker met een hopeloos gevoel. Het ik nu 2 wonden die niet dicht willen? En waarom heb ik nog steeds koorts? De zuster had de wond net gespoeld en me gewassen toen v d Ven binnenkwam en even later Noordanus gewapend met een enorme zaklamp. Beide hebben de wonden geinspecteerd met ondersteuning van de bouwlamp en kwamen tot de conclusie dat het er heel goed uitziet. De grote wond wordt aanzienlijk kleiner en schoner en daar kon de drain al worden verwijderd. De wond in de lies wil wel graag dichtgroeien maar mag dat nog niet omdat niet alle vuil eruit is. Als je dat nu dicht laat groeien sluit je een kat op in de kelder. (uitdrukking Noordanus) Daarom dat gaatje nog weer even opengemaakt ( voel gelukkig niets ) en die drain moet er toch nog even in blijven om goed te kunnen spoelen. Het afbouwen van de pijnmedicatie dus nog even uitstellen. Ik ben opgelucht en gerustgesteld. Eindelijk een positief over een grote vooruitgang. Dat had ik nu echt nodig. Morgen is het Pasen!

1 April kikker in je bil

Gisteren een superdag, geen koorts en geen pijn. s'Avonds heb ik een mooie film gekeken en daarna goed geslapen zonder slaaptablet. Vanochtend helaas weer koorts en daar maak ik me dan direct weer zorgen om. Gelukkig kwam Noordanus al om half negen. Hij denkt dat de koorts nog steeds van het vocht komt wat er nog uit moet. Hij heeft er een hechting uitgehaald waardoor er nog effectiever gespoeld kan worden en het wondvocht ruim baan heeft. Hij komt morgen weer en heeft gelukkig in het weekend ook dienst. Zodat er niet weer andere artsen zich hoeven te bemoeien met mijn wond. De koorts is nu ook alweer gezakt. Vanochtend kwam er een nieuw licht van de anesthesie om te vertellen dat de pomp nu wel naar standje 10 kan. Mooi niet zei ik, hij had zijn huiswerk niet gedaan en nog niet mijn voorgeschiedenis gelezen. Hij heeft zich aan mijn relaas overgegeven het het zo gelaten. Morgen komt er weer een ander die mij vast wel kent, want ik ken nu zowat iedereen van de afdeling en van de OK en anesthesie. Daar wil ik wel mee overleggen dat als ik me zo blijf voelen als nu en geen koorts heb ik het wel wil proberen op standje 12. Ik moet tenslotte wel gaan afbouwen als ik mijn bed uit wil komen. Mijn onderlijf raakt steeds meer verdoofd en gevoelloos en kan mijn benen steeds minder bewegen. Ik heb de bedhekken omhoog omdat ik bang ben dat ze eruit vallen.

Adieu kuisheidsspier.

Hij heeft het niet gered en is gisteren door Noordanus onder narcose verwijderd. Hij heeft inderdaad voor veel pijn en koorts gezorgd en nu maar hopen dat dit nu is verholpen. Gisteravond en vannacht wel vreselijk veel pijn gehad waar geen pijnmedicatie tegenop kon. Vanmorgen is Chris gekomen omdat we een afspraak hadden met Noordanus over wat hij precies heeft gedaan en hoe we verder gaan. Hij heeft uitgelegd dat hij dat deel van de spier wat in de wond gelegd was en wat doorgetunneld was in mijn lies , heeft verwijderd. Hij heeft de boel schoongespoeld en een nieuwe drain geplaatst. De huidlap doet het goed. Nu is het de bedoeling dat eerst deze week elke dag gespoeld wordt, de pijn onder controle en mijn algehele toestand is gestabiliseerd. Voorlopig geen chirurgische ingrepen en geen vacpomp. Als dat goed gaat zal de pijn ook steeds minder worden. Dan kan ik ook over naar huis gaan denken. Dat wel met thuiszorg en hulp van familie en vrienden. Een bed in de huiskamer en een heerlijke tuinstoel daar kan ik van gaan dromen.

Toch niet gelukt

Noordanus heeft vanochtend de ingelegde spier beoordeeld en besloten die weer te verwijderen. Dit ondanks de toespraak van Netty Blankenstein richting de spier. Ik vond dat zo leuk dat ik die jullie niet wil onthouden.

Bovenste beste spier, je bent een spier van Wil Spaans. Spieren van Wil zijn van superkwaliteit: ze kunnen in koud water zwemmen, tegen de wind in fietsen en daarbij nog prima hardlopen. Dus jij, beste kuisheidsspier, moet toch echt wel in staat zijn een beetje behoorlijk een wond dicht te laten groeien! Doe je best groei, stofzuiger als de beste Nilfisk van de wereld, en laat Wil van je genieten, ze verdient het.

Helaas heeft deze toespraak dus niet geholpen, heeft het laten afweten de sufferd. Nu zorgt hij voor de koorts en levert een grote bijdrage aan de pijn. Morgen gaat hij eruit. Noordanus wil dan eerst afwachten of de andere stofzuiger het in z'n eentje kan trekken. Dus weer afwachten in onzekerheid. Weet iemand nog een leuke mop of kom anders een mooi liedje zingen of toneelstukje doen. Zaterdagavond 40 graden koorts en vreselijke pijn. Zondag ochtend weer koorts en pijnvrij. Chris heeft me weer lekker gewassen en Sietske is geweest. s'Middags een onverwachte verrassing want Piet en Rob kwamen op bezoek. Een fijne dag maar in de avond kwam weer de koorts maar dit keer niet zo hoog maar 38.1. Vannacht wakker geworden van de pijn en voelde mijn ellende. Nu lig ik weer lekker gewassen zonder koorts en pijn in mijn bed. Ik mag er vandaag weer uit met de fysio maar weet niet of ik wel op mijn benen kan staan want die kan ik niet voelen.

Toch niet hopeloos ?

Een dienstdoende plastisch chirurg is zojuist komen kijken naar de wond. Zij vond dat de spier er vitaal bij lag en was helemaal niet negatief. Volgens haar nog alle kans dat het wel gaat werken. Nu hou ik me daar maar aan vast en wacht het oordeel van de meester af op maandagmorgen. De koorts is gezakt door de antibiotica en voel me lichamelijk wat beter.

Stofzuiger kapot

Een vreselijke teleurstelling dat geconstateerd is dat de omleiding van de spier uit mijn bovenbeen niet werkt. Voor dat deel van de operatie kan je zeggen dat het mislukt is. Het enige positieve is dat het stukje huid wat van mijn bil in de wond is geplaatst het wel goed doet en ook zijn werk als stofzuiger heeft opgepakt. Dit is niet voldoende om de wond tot bovenin te reinigen. Ook was de pijnstilling de laatste 2 dagen niet in orde. Volgens het protocol zou de epiduraalpomp op een lagere stand moeten staan. Als dat werd geprobeerd kreeg ik weer pijn. w.s ook omdat de wond weer ontstoken raakte. Na een goed gesprek met iemand van de anesthesie mag hij gewoon op standje 14 blijven zolang als het goed gaat. Gisteren hoge koorts tot 39.4 en voelde me heel erg beroerd. Een waterijsje en een ventilator waren niet voldoende om te koelen en is er nog een ijspack uit de vriezer gehaald. De zaalarts heeft gisteravond naar de wond gekeken en die zag er niet goed uit. Hij heeft contact opgenomen met de chirurg. Na overleg heb ik antibiotica gekregen en de afspraak dat de chirurg zaterdag komt kijken. Nu maar weer afwachten tot wanneer nog? Ik ben erg boos en verdrietig en kan alleen maar huilen.
Ik heb veel afleiding nodig, brieven, mails, telefoon en bezoek om me op te beuren.

5 dagen bedrust

Dat valt tegen zeg. Weer helemaal afhankelijk en maar zorgen dat ik niet ga doorliggen. De pijn was tot op een paar uur geleden nog steeds niet goed onder controle. Vannacht was het helemaal goed en heb ik aan een stuk door geslapen. Ik werd wakker en mijn hele onderlijf kon ik niet meer voelen en bewegen. Dat scheelde wel met de wondcontrole want Noordanus heeft er nog behoorlijk aan zitten rommelen. Ik ben hier wel een bijzonderheid want er is steeds veel bekijks. Vanochtend stonden ze met een stuk of 7 om mij heen het kunstwerk van Noordanus te bekijken. De anesthesie verpleegkundige kwam om te overleggen over de stand van de epiduraalpomp. Omdat het beter is dat ik kan bewegen dacht hij dat de stand wel een stukje lager kon. Maar dat heb ik geweten, weer veel pijn en de pomp is teruggezet naar de oorspronkelijke stand. Toch was niet niet afdoende en hebben ze het nog een keer opgespoten, met als gevolg weer lekker verdoofd maar ook bewegingloos. Toch maar even laten zo want de pijn is anders niet te harden. Ik ga zo lekker slapen en hoop dat dat net zo gaat als afgelopen nacht.

Bami

s,Morgens mag je een keuze menu samenstellen wat je s,avonds gaat eten. Om half 5 uur gebracht en om 6 uur weer opgehaald. Als je niet kan kiezen krijg je een saai algemeen menu, zoals worteltjes met aardappel puree en een stooflapje. Ik ga meestal voor de nasi of bami als die te kiezen zijn. De avond dat ik pas om half 10 geholpen werd bij schoonmaken van de wond liep ik die bami mis en kreeg een paar droge boterhammen na een hele dag nuchter. Een enorme teleurstelling. Gisteren stond weer de bami op het menu maar zou ik ruimschoots terug zijn. Ik was om half 10 gepland. Ik kreeg een ruggeprik en weer een nieuw infuus, de 8ste geloof ik en werd om kwart over 10 de OK binnen gereden. Behoorlijk zenuwachtig, dit was toch wel weer even andere koek dan alleen een pompwissel. Een OK vol met belangstellenden want deze ingreep komt hier niet vaak voor. Wel weer lekker gauw in slaap. Ik werd om 3 uur pas weer wakker op de vercouver, ze waren dus behoorlijk lang met me bezig geweest. Je mag pas weer naar je eigen appartementje als de pijn onder controle is. En dat duurde nogal even, het was ook erg druk op de vercouver. Dr Noordanus mijn nieuwe held, de plastisch chirurg, kwam me vertellen wat ze hebben gedaan. Uit mijn rechter bovenbeen hebben ze de kuisheidsspier gehaald en binnendoor getunneld naar de wond. Daar heeft hij hem als een opgerold sardientje in de holte vast gemaakt. Daarnaast een huidlapje van mijn linkerbil ingevouwen aan een kant van de wond en dat vast gehecht. Die beide delen moeten nu als twee stofzuigers aan het werk op de wond te helpen schoonhouden zodat die kan genezen en dichtgroeien. Nou een heel verhaal maar ondertussen lig ik toch weer behoorlijk aan mijn bed gekluisterd en mag daar zeker een dag of 5 niet meer vanaf. Een grote snee aan de binnenkant van mijn dijbeen. Geen loopjes achter de rolstoel en niet wassen bij de wastafel. Toen mijn pijn onder controle was bleek het al half 6 te zijn. Het zal me toch niet weer gebeuren dat ik mijn bami misloop ? Ik werd om kwart voor 6 opgehaald de zuster heeft op mijn verzoek naar de voedingsafdeling gebeld dat ze mijn maaltijd op mijn kamer niet zouden weghalen. Dat lukte dus maar op het nippertje want de maaltijd was al beloofd aan een zuster, en kon dus toch genieten van mijn bami. Een prachtig boeket bloemen van Janneke en John op mijn tafeltje.

6 weken al

Gisteren was het precies 6 weken geleden dat ik hier ben opgenomen. Dat is een hele zomervakantie lang. Maar goed het eind is in zicht. Morgen de operatie die ervoor moet zorgen dat mijn wond zichzelf geneest. Vanavond komt de plastisch chirurg uitleggen wat hij precies gaat doen. Ik zal dan ook mijn vragen kunnen stellen. Straks komen Ada en Peter en die nemen mama nog mee. Ada is jarig en zullen we hier met elkaar een taartje eten. Gisteren zijn Jiri en Marie geweest en heb ik een stukje gelopen. In de avond kwam ook nog Sietske en toen heb ik dezelfde afstand nog een keer herhaald. Ik weet niet of ik nog zo kan lopen na de operatie van morgen. In elk geval een litteken en pijnlijke spieren denk ik. Ik zie er toch wel een beetje tegenop.

Langzaam wordt het Lente

Gisteren de laatste pompwissel gehad. De pomp die er nu zit gaat er dinsdag af en dan blijft de wond open. Geen slangen meer van de pomp en de catheter. Ik voel me verder aardig goed. De pijn is te harden met af en toe een spuitje morfine naast de pillen die ik aldoor al slik. Vandaag is Netty, Willeke en Chris met Jeanne geweest. Ik kan nog steeds niet lezen omdat ik me niet kan concentreren, w.s komt dat van al die narcose. Ik hoop dat dinsdag de laatste keer zal zijn. Ik kan de lente van hieruit niet zien maar wel voelen.

Stukken beter

Gisterochtend in overleg met de annesthesie besloten te stoppen met de morfinepomp. Dat was even wennen omdat ik de zekerheid van altijd voldoende pijnmedicatie bij de hand te hebben moest loslaten. Maar het valt erg mee, ik kan nu gewoon met de pillen en eventueel een spuitje de pijn goed aan. Ook voel ik mij stukken beter sinds de pompwissel van gisteren. De wond zag er weer beter uit en volgens de dokter gaat alles volgens planning. Ik heb gister al 2 keer gewandeld. Vannacht aan een stuk door geslapen en vanochtend mezelf bij de wastafel gewassen. Heerlijk om mijn haar weer schoon te hebben. Vandaag is mijn moeder op bezoek geweest die zelf ook helemaal niet goed is. Marja heeft het zo georganiseerd dat ze haar heeft opgehaald en weggebracht. Met Marja nog even door de gang gewandeld.

Weekend

Gisteren en vandaag een beetje van het zelfde. De ochtend stond in het teken van lekker gewassen worden door Chris met aansluitend een wandelingetje. Je zou dat moeten ziet Chris met de infuuspaal en ik achter de rollator met de pomp en de katheterzak in het mandje in slow motion. Gisteren weer een nieuw infuus geprikt op mijn rechterhand voor alleen de antibiotica want dat mag niet door dezelfde lijn als de morfine. Vanmiddag is mijn linker infuus weer gesneuveld. Die laat ik morgenochtend wel weer door de annesthesie prikken voor de pompwissel. Gisteren in dr v d Ven nog geweest en hebben de planning nog eens besproken. Hij zei ook dat bij de laatste pompwissel de wond duidelijk een heel stuk verbeterd is. Maandag en donderdag dus nog een keer een pompwissel en dan op 23 maart wordt de plastiek gedaan.

Van woensdagmiddag tot vrijdag ochtend

Allereerst wil ik vermelden dat ik sinds vandaag mijn blog weer op mijn laptopje kan schrijven dankzij de inspanningen van Chris die voor een Dongel heeft gezorgd. Het heeft wel heel wat tijd gekost om samen met de juiste persoon van KPN alles voor elkaar te krijgen maar het is uiteindelijk gelukt wat ik erg fijn vind. Nu over woensdagmiddag. Zoals ik al had geschreven voelde ik me woensdag erg verdrietig en heb veel liggen huilen, ik zag alles erg somber in en huilde om alles. De dokter kwam me vertellen dat ik 2 zakjes bloed zou krijgen en dat daarvoor een nieuw infuus geprikt moest worden. Weer in tranen en vroeg of er dan in elk geval een goeie prikker mocht komen.Ze zei dat ik dat met de verpleging moest regelen. Dat deed ik en gelukkig was er een lieve zuster met begrip voor mijn gemoedstoestand, die de anesthesie gebeld heeft. Daar kwam even later een lieve vrouw die me al kende van de keren dat ik op de OK was geweest. Ze ging op mijn bed zitten en nam de tijd om even te praten, ik kon mijn verhaal aan haar kwijt en ze was een en al begrip. Ze zette met gemak een nieuw infuus aan mijn linkerhand met de bedoeling dat als het bloed was ingelopen alles van mijn rechterhand weer werd over gezet naar mijn linker. Ik was zo blij met haar, vroeg hoe ze heette en ze zei Elsie, mevrouw Spaans. Waarop ik zei mijn naam is Wil. Door mijn verdriet te laten zien heb ik mensen geroerd en lieve reacties gehad, zo zei de schoonmaakster tegen me dat ze elke dag voor mij bidt. De nacht van woensdag op donderdag kreeg ik een ander slaapmiddel waardoor ik de hele nacht heerlijk heb kunnen doorslapen. Ik was dus donderdagochtend lekker fris toen ik naar de OK ging. Na afloop heeft de zaalarts me de planning voor de komende tijd verteld. Volgende week op maandag en donderdag nog een pompwissel en de dinsdag daarna zal de plastiek gedaan worden. Dat is de ingreep met de spier (kuisheidsspier) die in de wond gelegd gaat worden. Ik ben blij te weten waar ik aan toe ben waardoor het niet meer zo uitzichtsloos lijkt. Ik heb me de rest van de dag super gevoeld. Ik zal in dit traject veel vaker ups en downs hebben. Vannacht heb ik ook weer lekker geslapen maar werd wel wakker met duizelingen, een beetje opgeblazen gezicht en een beginnende ontsteking bij mijn nieuwe infuus. Alles aan de dokter gemeld en die was niet verontrust. Wel zou het kunnen zijn dat al dat liggen oorzaak zou kunnen zijn van mijn duizeligheid. Het zou goed zijn om meer te bewegen en te lopen. Vorige week heb ik al een keer een kwartier gefietst met de bedfiets ( zie foto ) en ga dat ook oppakken. Aan de lengte van dit stuk kan je zien dat het schrijven met de laptop toch een stuk makkelijker gaat dan met de iPhone.

Mijn wond en ik.

Mijn wond zit alweer 2 dagen ingepakt in plastic plakfolie en ik weet niet hoe het ermee staat, misschien gaat het stiekem erg goed, maar....?
Met mij gaat het minder. Het begon gisteren dat mijn 5de infuusje, ik was er zo zuinig op, sneuvelde door een stomme zuster. Ik ben nogal moeilijk te prikken. De zaalarts heeft het 2 keer geprobeerd en moest toen assistentie vragen bij de eerste hulp waar ze goeie prikkers hebben. Het is de 3de keer wel gelukt maar nu zit dat kreng weer in mijn linkerhand en wel zo dat ik hem niet kan buigen. Nu ben ik weer erg afhankelijk met wassen en stomazorg. Dat ging zo lekker zelf. Vannacht weer erg slecht geslapen en liggen piekeren of alles wel goed komt. Vanochtend zijn de dijken weer doorgebroken en ik voel me de hele dag vreselijk verdrietig.

Duidelijk vooruitgang.

Vandaag is de wond weer schoongemaakt en dr v d Ven is erg tevreden. De wond was duidelijk een stuk vooruitgegaan. Donderdag wordt dit nog een keer gedaan en dan komt ook de plastisch chirurg meekijken. Daarna wordt de operatie gepland waarbij de spier in de wond wordt gelegd. Ook merk ik vandaag alweer minder pijn heb, dat geeft een heel goed gevoel.

Al 4 weken in het ziekenhuis

In plaats van de verwachte 10 is het nu al 28 dagen. Een hele tijd en ik reliseer me dat ik er al aardig in begin te berusten dat het nog langer gaat duren. Toen we dit met v d Ven bespraken hebben we al gezegd dat ik dan wat meer moet kunnen doen om verveling te voorkomen. In elk geval wilde ik er een tafel bij omdat ik te weinig ruimte heb voor de dingen die binnen handbereik moeten liggen. Nu heb ik aan de ene kant van mijn bed een kastje met een laadje en een uittrektafeltje voor het eten. Aan de andere kant een tafel met boeken en tijdschriften en de grote laptop. Hier kan ik dvd's op kijken en de bedoeling is ook op internet. Chris is gisteren uren bezig geweest d.m.v een dongel van de KPN dat voor elkaar te krijgen maar het is niet zo simpel als ze voorspiegelen, en de klantenservice niet erg aanspreekbaar, uren aan de telefoon maar het zou maandag worden opgelost? Verder ziet mijn kamertje er heel gezellig uit met wel 50 kaartjes en een foto van mijn kinderen, allemaal met punaizes in de muur tegenover me want op het prikbord achter mijn bed kan ik ze niet zien. Nu heeft Chris gisteren ook de grote lijst met de foto van onze 6 kinderen opgehangen en daarvoor een schroef inn de muur gdedraaid. Ik denk niet dat het mag maar gewoon gedaan. Nu is het wel een heel persoonlijk kamer geworden waar ik het nog een paar weken moet uithouden. Morgen gaat de pomp nog een keer gewisseld worden.

Voetmassage in stereo

Met Marja en Linde een paar gezellige uurtjes beleefd. Marja mijn zus en Linde mijn schoonzus. Ze hebben mijn voeten tegelijkertijd gemasseerd, Marja eerst links en Linde rechts en na een half uurtje wisselen. Wat een verwennerij.
Vandaag stond weer in het teken van de pompwissel. Ik raak al aardig bedreven in het hele ritueel. Zonder op mijn status te kijken weten ze mijn naam. Dr v d Ven vond dat diep in de wond al duidelijk verbetering te zien is, eindelijk een positief geluid.
Ik heb wel veel morfine moeten gebruiken omdat het erg pijnlijk was. Daardoor viel ik tijdens het bezoek van Anneke (van het werk) en van Mieke en Anneke van de triatlonvereniging, in slaap. Dat hebben ze voor lief genomen. Vanavond kwam die lieve Sietske nog, met openbaar vervoer. In de avond doet ze er erg lang over. Ik ga ermee stoppen want ik maak erg veel foutjes vanwege de dope. Mijn Iphone valt geregeld in slaap. Welterusten!

Gesprek met dr v d Ven

Gisteravond hebben Chris en ik een uitgebreid gesprek gehad met dr v d Ven over het te volgen beleid en de verwachtingen. A.s. vrijdag zal de pomp weer gewisseld gaan worden en de wond beoordeeld. Na de laatste keer is wel duidelijk dat het herstel niet zo snel gaat en daarom moeilijk in te schatten hoe vaak dit nog moet gebeuren. De pomp blijft per keer 3 tot 4 dagen zitten. Pas als de wond helemaal schoon is wordt een operatie gepland die dr v d Ven samen met de plastisch chirurg gaat uitvoeren. Er wordt dat een spier met een reepje huid uit mijn bovenbeen gehaald welke vervolgens in de wond wordt gelegd. Dit weefsel is goed doorbloed en krachtig genoeg om een goede bodem te vormen waarop zich nieuw weefsel kan gaan vormen wat ervoor zorgt dat de wond zich gaat sluiten. Als de operatie met de spier is gedaan zou ik mogelijk na een week naar huis mogen als ik de zorg thuis heb kunnen regelen. Al met al wordt duidelijk dat ik hier nog wel een paar weken ben. Als alles goed komt is dat wel te overbruggen, het is een fijn ziekenhuis en de verzorging is erg goed. Ik ga met de fysiotherapie oefeningen op bed doen om toch wat aan mijn conditie te kunnen werken. Ik kan verder alleen maar op bed liggen. Straks komt Linde op bezoek en daarna Marja, gezellig.

Nieuwe vac pomp

Omdat het plaatsen van de pomp onder narcose gebeurt moest ik gisteren nuchter zijn. Omdat ik op de spoedlijst stond kunnen ze niet lang van te voren zeggen wanneer ik aan de beurt ben. Aan het eind van de ochtend hadden ze gezegd dat ik om 4 uur geholpen zou worden. Om 5 uur werd al duidelijk dat het uitliep. Om 6 uur werd ik gehaald en werd me duidelijk dat ik dus de warme maaltijd zou missen. Jammer, want ik verheugde me op de bami. In de voorbereidingsruimte van de OK werd me verteld dat er veel grote operaties tussen gekomen waren en het nog wel tot 7 uur zou duren. Dr v d Ven kwam me vertellen dat hij vanwege de tijd een collega had gevraagd mijn operatie over te nemen, volgens hem ook een zeer deskundige arts wat betreft dit soort wonden. Om 7 uur ging er nog een appendix me voor (foutje in de planning). Honger en dorst! Uiteindelijk ben ik pas om half 9 geholpen. Na afloop erg veel pijn. Ik was pas om 11 uur terug op de afdeling waar ik een boterham en een kopje bouillon kreeg. Vannacht heb ik redelijk geslapen maar werd wel weer wakker met pijn. Ik heb wel 10x mijn pijnpompje ingedrukt. Wat precies het resultaat is van de pomp moet ik vandaag nog horen. Vrijdag wordt de pomp nog een keer gewisseld en ze hebben mij beloofd mij niet zo laat in te plannen. Vandaag of morgen zal dr v d Ven met ons gaan bespreken wat de volgende actie zal zijn wanneer de wond helemaal schoon is. Hij wil een spier uit mijn bovenbeen in de wond gaan leggen. Een spannend verhaal waar ik erg benieuwd naar ben.

Gezellige zondag

Eerst kwam Marie met allemaal lekkere dingen zoals toastjes, brie salade e.d, sap en zoute drop. Later kwamen Ben en Anna ( met een enorme pot met engelse drop) Sitara met Rainischa, Vinita en Maartje. Rainischa liep de gang steeds in en bezocht andere patienten, het is een schatje. Laat op de avond kwam Chris, we praten veel over hoe het verder moet. Chris zorgt ontzettend goed voor me en is erg lief voor me. Als ik naar huis kom zal ik eerst nog veel zorg nodig hebben en thuiszorg voor de wond. Er zal een hoog-laag bed moeten komen in de huiskamer en dus een inrichtingsprobleem. Chris moet natuurlijk ook gewoon werken en heeft ook nog de zorg voor Hanneke en Erik. We weten niet hoe het allemaal zal gaan maar we weten wel dat we nu aan het begin staan van het lange traject. Morgen nuchter voor de narcose. De pomp wordt dan verwiijderd en we zijn natuurlijk heel erg benieuwd wat hij heeft gedaan. Heel spannend.

Fris gewassen

Nu ik zo aan bed gekluisterd ben kan ik me ook niet douchen. De zuster komt me dan helpen maar gisteren en vandaag heeft Chris het gedaan. Heerlijk zoals hij met veel aandacht me wast en insmeert met geurige rozenolie. Als zo een hele dag en nacht hebt liggen zweten is dat erg fijn. Refke is gisteren ook geweest met Nicky en heeft Refke mijn voeten gedaan. Zo wordt ik op bed goed verzorgd. Verder zijn gisteren Netty, Ada en Peter, Sietske en Frank en Willeke geweest. De pomp pompt er ondertussen lustig op los en daar merk ik zelf helemaal niets van. De morfinepomp gebruik ik nog maar weinig, alleen s'morgens en voor het slapen gaan.

Vac pomp

Gisteren toch al aangesloten op een Vac pomp. Dit heeft dr v d Ven om 4 uur gedaan samen met de wonddeskundige, terwijl ik onder narcose was. In de wond zit nu een soort spons die al het wondvocht opzuigt, de wond is vrder helemaal dichtgeplakt met folie waar een slangetje uitkomt waar het vocht door komt wat door de pomp wordt opgezogen. Dit geheel blijft tot dinsdag zitten en dan wordt het resultaat bekeken. Voor mij is het heel fijn dat er niet elke dag 3x gespoeld hoeft te worden en deze methode heeft goede kans van slagen. Ben daardoor wel erg aan mijn bed gekluisterd.

We zijn er nog lang niet.

Gisteren dus weer naar de OK, ik begin er aan te wennen. De wond is weer schoongemaakt en dat zal nog een keer moeten gebeuren voor er een Vac pomp wordt ingezet. Ik zit aan een infuus, zuurstof en aan een pijnpompje. Dit is een apparaat waarmee ik mijzelf morfine kan toedienen door op een knopje te drukken. De vloeistof gaat dan via mijn infuus mijn lichaam in. Voor ze mijn wond gaan spoelen druk ik dat knopje een paar keer in en heb dan wat minder pijn. Vannacht redelijk geslapen maar was vanochtend wel onzeker en bang omdat ik niet weet hoe dit allemaal verder moet gaan. Dr v d Ven kwam al vroeg om met mij te praten. Hij heeft me uitgelegd wat het beleid zal zijn. Als de wond door de vacpomp voldoende schoon is zal de wond opgevuld gaan worden met spierweefsel wat hij uit mijn bovenbeen haalt. Hij heeft me verzekerd dat het goed komt maar dat het wel lang zal duren. Ik heb gewoon enorme pech. Ik zal dit moeten gaan accepteren en mijn zinnen verzetten. Ik wil graag veel afleiding, bezoek en mailtjes.

Vanmiddag nog een keer

Vannacht heb ik eindelijk een keer goed geslapen. Vanmorgen is Chris hier wezen ontbijten, hij is hier kind aan huis. Heel fijn dat hij er ook was tijdens de wondverzorging, die doet nu wel heel ergveel pijn. Ik stond huilend onder de douche.
V d Ven gaat vanmiddag om 4 uur de wond nogmaals schoonmaken onder narcose. Met de wonddeskundige gaat hij bepalen of ik een vacuumpomp krijg. Dit is een methode om de wond te reinigen, in de wond komt dan een soort spons die het vocht en de vuiligheid afzuigt en de wond wordt dan helemaal afgesloten voor 3 dagen zodat de pompzijn werk kan doen. Ik heb een keer een demostratie hiervan gezien in mijn team, een verpleegkundige heeft het heel goed uitgelegd. Het lijkt me wel wat, en een lekker idee dat er even niemand aan mijn wond vanwege de pijn.

Het is druk vandaag

Ik kom bijna niet toe aan schrijven en ga dat nu toch weer proberen. Het was druk met diverse doktoren,de fysio, geestelijk verzorger,onderzoekjes enz. Bezoek gehad van Netty en later van Marja en Henk, heel fijn. Ik voel me na de ingreep van ggisteren nog steeds goed, geen koorts en een helder hoofd. De pijn valt ook mee. Ik heb wel een slechte nacht gehad en gewoon niet kunnen slapen. Vanochtend kwamen de beide chirurgen die me op 8 Feb hebben geopreerd. Dr v d Ven is niet tevreden over de wond. In de diepte ziet het er wel beter uit maar verder is de kleur van het weefsel niet goed en geurt de wond teveel. Hij heeft een kweekje afgenomen en wil morgen weer kijken. Als het er niet beter uitziet wil hij het morgen nog een keer schoonmaken. Weer onder narcose, daar zie ik niet meer tegenop na de ervaring van gisteren. Er moet eerst een gezonde basis in mijn wond aanwezig zijn wil het kunnun gaan helen. Het kweekje is er voor om te weten of er een bepaalde bacterie de boel tegenwerkt.
Ik zie deze fase als een zware marathon zonder te weten hoeveel de afstand gaat worden, er kan steeds een stukje worden aangebreid.

Boerenkool met worst

Heb zojuist heerlijk boerenkool gegeten en het smaakte me erg goed Vanmiddag om half twee werd ik naar de OK gebracht en ik was blij dat het eindelijk ging gebeuren. De start van een 2de kans, de laatste fase van de ziekenhuisopname. Ik voelde me geradbraakt, vies en ontzettend kwetsbaar. Ik hoopte na de ingreep helder en schoon tevoorschijn te komen. Nou dat gevoel heb ik zeker, alsof mijn brillenglazen gepoetst zijn. Het is nu kwart voor negen en ik heb nog behoorlijk wat morfine in mijn aderen maar ik voel me prima. Morgen komt de chirurg en de wondspecialist om het beleid af te spreken. Ik kan weer vooruit gaan denken, aan het laatste onderdeel van mijn triathlon.

Onder politie bewaking

In de kamer naast mij ligt een boef sinds 2 dagen. Hij wordt bewaakt door constant 2 agenten op de gang, dat levert wat spanning en sensatie, overdag zitten ze gezellig te keuvelen maar s'nacht houden ze zich stil. Daar ligt het niet aan dat ik zoveel wakker lig. Ik weet niet meer hoe ik moet liggen. De slaappil werkt maar 3 uurtjes. Gisteren zijn Wilma, Francien en Joyce geweest, dit zijn verpleegkundigen uit mijn eigen team, het was gezellig ze hier in deze omgeving te zien. Hartverwarmend zoals ze zich kunnen voorstellen hoe ik me voel. Later kwam ook nog Greet ( woonmere) Lenny en Mireille Willeke en Chris waar ik mijn leed heb kunnen delen. Vandaag weer onder het mes, ik hoop echt dat dit soelaas gaat bieden.

Morgen weer naar de OK

Gisteren heel erg depressief omdat ik zo achteruit ga. Maartje en Willeke kwamen me opvrolijken met een lekkere tompoes. Verder een dag met wisselede koorts. Vanochtend kwam de chirurg vertellen dat ze onder narcose mijn wond willen schoon maken. Ik denk dat een goed idee is want huidige beleid haalt niets uit. Ik voel me vies omdat de wond zo stinkt. Gelukkig doen de narcissen van Anna goed hun werk want ze ruiken heerljk.

Stap terug

Gisteren 40 koorts en hondsberoerd. Gelukkig bezoek van Ada en Vinita.
Om 4 uur de dokter erbij en is besloten dat ik weer aan het infuus moet en een kathater. Wel een domper hoor ik wordt nu wel boos dat het niet opschiet. Gisteravond was de koorts weer weg 37 graden.Vannacht dreef ik mijn bed uit en heb dat laten verschonen. Daarna kreeg ik. Het alweer ijskoud en heb om een extra deken gevraagd, temp 38.9. IK BAAL!!!

Voel me beroerd

nog steeds heb ik hoge koorts waardoor ik me zo beroerd voel. De wond doet veel pijn en ik kan er niet op liggen. Vanacht een rotnacht ondanks een slaaptablet. Ik heb daarop 3 uurtjes geslapen. Daarna alle houdigen geprobberd, ik ka maar een kwarfier in een houding liggen. Vanochtend alweer 39 graden koorts. De wond wordt 3 maal daags uitgespoeld en gevuld met een stukje gaas met zilver erin.
Alle hechtingen zijn gisteren verwijderd.

Weer koorts

Vannacht kwam de koorts weer opzetten, veel wakker gelegen, pijn aan mijn wond en algehele malaise. Ik kan niet liggen,zitten of staan wat moet je dan? Van alles een beetje ? Dr v d. Ven heeft de wond nog verder open gemaakt en gespoeld en me pijn gedaan. Straks moet er een ct scan gedaan worden om te kijken of in het kleine bekken niet nog een ontsteking zit. Wel fijn dat dat nog voor het weekend kan. Ik vind dit zo een domper dat ik er steeds om moet huilen. De hechtingen van de stoma zijn er net uitgehaald en de nietjes in mijn buik. Wat wel weer erg leuk is dat het voorjaar doorbreekt op mijn vensterbank. Narcissen, hyacinten en blauwe druifjes doen hier goed. Nu ik nog.

Geweldig bericht

Vlak na mijn vorige bericht hebben mijn darmen zich overgegeven en produceren erop los. Houden er geen rekening mee of er bezoek is of niet. Ik ben het verzorgen van mijn stoma aan het leren. Het verwisselen van het zakje is een eitje de plak heb ik gistren ook al voor de eerste keer zelf gedaan. Dr v d Ven had afgesproken dat hij om zes uur langs zou komen als Chris er ook is om de uitslag van het lab te vertellen. Hij was er klokslag zes. In het onderzochte weefsel waren geen kankercellen meer aanwezig. Geweldig ik ben KANKERVRIJ.
Chris en ik heel heel blij hebben gelijk de kinderen ge sms't want ook die hebben erg in spanning gezeten. Nu kunnen we ons volledig op de wond concentreren. Die is echt heftig tegendraads er zijn nu al een stuk of 4 hechtingen losgeknipt om het wondvocht de ruimte te geven. Vannacht weer koorts en zonet dr v d Ven weer aan mijn bed, weer een hechting losgemaakt, het geïnfecteerde gebied is toch groter dan eerst gedacht. Elke dag 3 keer spoelen, misschien doet het zitten nu ook weer minder pijn.
Maar: wie kankervrij wil zijn moet op de blaren zitten, denk ik dan maar. Na het goede nieuws gisteren een wijntje met Chris gedronken, heerlijk!

In de verlenging

Gisteren weer koorts en ik krijg steeds meer pijn aan mijn wond. Ook steeds nog geen uitslag en geen productie. Ik eet alles wat lakserend werkt en heb gelukkig wel weer trek. Ik denk dat mijn verstopping misschien ook wel eens zou kunnen komen door alle stress. Ik doe wat ademhalingsoefeningen en ben eindelijk begonnen met lezen. Ik hoorde dat er in het ziekenhuis iemand ontspannende voetmassage geeft waar ik wel voor voel. Willeke heeft vanmiddag mijn voeten heerlijk gemasseerd. later kwamen Lia en Louis. Bij binnenkomst zegt Lia spontaan dat ze mijn voeten wel wil doen. Ze geeft me wel een uur lang een goede drukpunt massage en werkt aan mijn darmen. Geweldig ik hoop dat het werkt, er komen wel veel windjes wat een goed teken is. Chris komt nog met een grote zak pruimen, nou moet het toch wel op gang komen. Het is nu half 6 in de morgen en helaas nog steeds niets. Ik had gisteren ook weer koorts wat zou kunnen wijzen op een ontsteking. S'avonds toen ik naar de wc ging begon de wond te lekken, ik schrok me rot en Chris is de zuster gaan halen. Ze heeft me verzorgd en de dokter gewaarschuwd. Die heeft de wond wat opengemaakt en het vocht eruit laten lopen en gespoeld. De druk is er nu af en de pijn zal verminderen bij het zitten. Dit betekend dus wel dat het helen van de wond heel lang gaat duren, in elk geval zal de verpleging 3 keer daags gaan spoelen. Er is een bloedkweek gemaakt waarom weet ik niet en zal dat vandaag vragen. Dit alles betekend gewoon dat ik voorlopig niet naar huis ga. Slecht nieuws dus. Straks komt v d Ven en ik hoop dat hij dan het goede nieuws brengt.

Weer stukje beter

Gisteren veel bezoek gehad waardoor ik lekker veel afleiding had.
Ik had nog wel koorts en voelde me niet goed. In de avond een klein beetje ontlasting wat niet de moeite waard was. Wel veel gerommel wat wijst op activiteit. Vannacht was het er oorlog en had ik veel pijn maar geen resultaat. Ik heb de gang op en neer gelopen en de zuster heeft een kopje thee voor mij gemaakt. Vanochtend opeens honger en heb ik wat gegeten wat me gelukkig goed smaakte. De zaalarts is net geweest die vertelde dat mijn bloed er goed uitzag. Hij schrijft nog een ander medicijn voor t.b.v. De darmwerking. Het ziet er wel naar uit dat ik morgen niet naar huis ga zolang mijn darmen ongehoorzaam zijn. Ik wacht nog met spanning op de uitslag van het lab.

Zware dip

Moe, geen eetlust en weinig darmwerking. Volgens de zaalatrs (dezelde die zaterdag had gezegd dat ik misschien vandaag naar huis had gekund, zonder mij te zien ) zijn mijn darmen in shock. Mijn bloed wordt gecontroleerd en misschien weer aan het infuus omdat ik niet kan eten. Hij had het ook over een z.g maaghevel om de maag te ontlasten. Voelde me daarna nog rotter. Ik heb een potje gehuild. Zonet kwam mijn lieve knappe dr v d Ven en die maakt zich niet ongerust en denkt dat alles goed komt zolang ik maar windjes laat is dat een goed teken. Niks maaghevel, hij had overigens nog geen uitslag van het lab maar zodra dat binnen is komt hij weer. Later meer.

Moe moe moe

Ik ben vandaag zo moe. Zelfs praten put me uit. Wel heb ik het gevoel dat het elke dag een klein stukje beter gaat maar het gaat wel heel langzaam. Daar moet ik me dan maar op in gaan stellen. Gisteren bezoek gehad van Reintje en Lisa heel gezellig. Later kwamen Maartje en Willeke die waren wezen winkelen. In de avond kwam Netty
met Annemieke van de woongroep en Chris, Hanneke en Bart voegden zich daarbij. Bezoek is een heel fijne afleiding en fijn om je verhaal kwijt te kunnen. Nadat ik genoten heb van Sven Kramer ben ik lekker gaan slapen. Vanochtend met bed en al naar de kerk wat ik ook wel eens wilde beleven. Vanmiddag kwam Judith en hebben we fijn bijgepraat.

Opening Olympische Winterspelen

Nou dan lig je met pijn in je buik wakker te liggen en wat kan je dan beter doen dan naar de opening van de Winterspelen te kijken. Die slaap haal ik wel weer in. Toch wel fijn om mijn blog gewoon op de laptop te schrijven. Gisteren een rustige dag met bezoek van Netty, Marja en Henk en Chris. Ik ben een keer de hele gang doorgelopen op mijn akkertje en dat viel niet tegen. Ik doe zo weer een Triathlon. Ik denk wel eens als de mensen mij zo zien schuifelen dat ze eens moesten weten dat ik aan Triathlon doe en afgelopen zomer nog 4,2 km heb gezwommen in het Gooimeer. Het gaat zo goed met mij dat de zuster zich liet ontvallen dat er gesproken was dat ik misschien maandag al naar huis kan. Nou denk ik dat zelf niet omdat de stomaverpleegkudige me de kneepjes van het vak moet leren. Maar ook weet ik dat het in thuis nog een puinhoop is omdat Chris deze tijd gebruikt om het trappenhuis op te knappen. Ik hoop maar dat ik nog even mag blijven.

Moeilijke verjaardag met verassingen

De dag begon met een paar dikke zoenen van de Surinaamse nachtzuster, ze had het vreselijk druk waardoor ze geen slingers had kunnen ophangen wat ik haar onmiddellijk vergaf omdat ze had goed voor me gezorgd.
Verder zijn dijken doorgebroken en heb ik een uur vreselijk zitten huilen, een heel pakje zakdoekjes ging er doorheen. Alle spanning en zorgen om alles kwam eruit en het luchtte op. Een lieve verpleegkundige heeft onder het verzorgen door naar mij geluisterd en ook dat hielp. Daarna zelf gedoucht en heerlijk mijn haren gewassen. Mijn epudurale pijnpompje mocht eraf en ik was mijn zuurstof al kwijt dus dat geeft veel bewegingsvrijheid. Nu nog het infuus en de katheter. Om 11 uur bracht Chris 2 heerlijke appeltaarten van tante Truus en dat smaakte me nog goed. Van het werk kwamen Elke en Karen die later Anneke en Carin hebben afgelost. Doordat de pomp eraf was kreeg ik steeds meer pijn en kon er niet zo van genieten Ada en Peter zijn ook nog even geweest. Toen heb ik 2 uurtjes gerust tot Sietske en Frank kwamen. Maartje, Dean, Willeke kwamen later, toen Chris er ook was kreeg ik mijn cadeau, een grote verassing want het was een foto met al onze 6 kinderen erop en gemaakt door Dean. Prachtig ik ben er heel erg blij mee. Bart, Erik en Hanneke konden helaas niet komen maar op de foto zijn ze er helemaal bij. Later op de avond werd de pijn heviger en heb ik gezegd te willen gaan slapen en is iedereen gegaan. Om 10 uur ging mijn katheter eruit en kon ik weer gewoon plassen. Ik kon niet slapen van de pijn en heb een spuitje morfine gekregen wat goed hielp en heb toen ruim een uur geslapen. Daarna voelde ik mijn buik steeds tekeer gaan maar voorlopig zonder resultaat. Dit duurde tot een uur of 5 toen met zware bevalling een zeer volle stomazak en een half uurtje later nog 1. Nou dat scheelde een heel stuk met de pijn, mijn darmen hebben het natuurlijk behoorlijk te verduren gehad en moeten nu de weg weerzien te vinden. Vanochtend weer heerlijk zelfstandig gedoucht en zit weer prinsheerlijk in een schoon bed en heb maar heel weinig pijn

Hieperdepiep hoera

Nou en dan ben je jarig in het ziekenhuis. Ik werd al gewekt om half zes voor de controles omdat ze het erg druk hebben. Helemaal niet erg want tussen alle bezoekjes door val ik vanzelf in slaap. Gisteren een goede dag gehad met voor het eerst productie in mijn stomazakje, ik voelde me feestelijk omdat het toch wel spannend is of alles goed is omgeleid. In de ochtend weer de nodige bezoekjes van: de zaalarts met co assistent, de annestesist, de stomaverpleegkundige, de fysiotherapeut, de verpleegkundige diverse malen, de schoonmaak dames, de dame van de keuken en als toetje de geestelijk verzorgster. Die had ik gevraagd om mijn verhaal te kunnen doen over de toestand met de vermissing van Ines en mijn zorg hierover. Ik vind het fijn om hier iemand in de buurt te hebben als ik het moeilijk heb. Deze Rianne is een heel vriendelijk mens die me kan steunen. Verder is Marie geweest, heel gezellig ze bracht een enorme doos met heerlijke bonbons mee. Suzanne kwam ook en we hebben fijn gepraat met elkaar, heerlijk dat ik daar nu zoveel tijd voor heb. Daarna was Maartje er een hele poos en laat in de avond Chris. De avondzuster was wat verbaast dat er om 10 uur nog bezoek was. Ik zei dat ik daar speciaal toestemming voor had, ze werd wat nieuwsgierig en speculeerde dat ze dan wel wist wat de reden was. Ik zei: "je moest eens weten". toen kon ik natuurlijk niet anders dan haar uit te nodigen het verhaal te komen luisteren als ze even tijd had. Om half 11 kwam ze en heb ik over de vermissing van Ines gesproken en de angst dat ze mogelijk niet meer in leven is. Ze was erg onder de indruk en erg geschrokken van zo een heftig verhaal. Zelf heb ik daarbij mijn tranen laten stromen en dat voelde goed. Ik zit zo vaak in mijn hoofd in plaats van bij mijn gevoel. Ik was dus wel blij erover te kunnen praten met haar. Vandaag ga ik mijn verjaardag vieren omdat ik blij ben met weer een jaar erbij met geweldige kinderen en een kanjer van een man. De slangetjes gaan er vandaag uit wat me meer vrijheid zal geven. Ik hoop wel dat de pijn dan goed te onderdrukken is door de pijn medicatie die ik slik omdat dan de epidurale stopt. Aan ieder die dit leest
: drink op mij een glaasje want ik weet niet of ik dit al mag hebben vanavond maar ik ga het vragen. Mocht dit bericht niet helemaal goed p mijn blog komen weet dan dat dit om 6 uur s'ochtends is geschreven met mijn Iphone.

Gisteren een dip

Het ging te goed en was te enthousiast. Ik kreeg koorts die opliep tot 39.3 en veel pijn. Vanwege mijn lage bloeddruk hadden ze de pomp met verdoving 2 streepjes lager gezet. Ik kreeg behoorlijk pijn bij mijn stoma. Mijn buik is ook behoorlijk opgezet. Het kan zijn dat mijn darmen nog niet goed werken en dat mijn buik nog vol lucht zit. Ze hebben toen op mijn verzoek de pomp weer wat hoger gezet. Na een uurtje werd de pijn minder gelukkig. Ook begon mijn buik aardig te rommelen en te borrelen. Maar de koorts liep op en voelde me steeds beroerder worden. S'middags is Suzanne en Willeke geweest en s'avonds Anne. Chris kwam laat en heeft mijn benen lekker gemasseerd. Vanwege mijn koorts hebben ze de dokter gebeld en om 10 uur kwam. Mijn knappe (letterlijk en figuurlijk) dr. V d Ven die mij heeft geopereerd. Hij heeft me gerustgesteld en gezegd dat dit er allemaal bijhoort. Morgen zal de koorts zakken zo niet wordt dan verder gekeken. En vanochtend is mijn temperatuur 36.5. Ik voel me direct een stuk lekkerder.

Hier ben ik weer

Dinsdagmorgen half 7 en ik voel me goed. Ze zijn net geweest voor wat controles en zijn tevreden. Gisteren wel heel spannend maar met een dikke slaappil ter voorbereiding van de narcose zoefde ik in mijn bed toch lekker door de gangen. De ruggeprik viel gelukkig mee. Die heb ik ook vooral om nu nog de pijnstiilng te regelen. Ik werd wakker en voelde direct of ik een stoma had gekregen en ja hoor een zakje op mijn buik. 3 pleisters op de wondjes waar de instrumenten naar binnen zijn gegaan. Ik heb dus tot nu toe helemaal geen pijn. Gisteravond al even op de rand van hetbed gezeten, en vannacht de eerste windjes gehoord. Ik schrok me rot toe er opeens vanaf mijn buik een pruttelend geluidje kwam. Daar zal ik mee moeten gaan leven, een voordeel dat deze niet stinken omdat er een koolstof filtertje op zit. Gisteren zijn Chris en de meiden en Frank geweest. Heerlijk dat ze zich niet aan de bezoektijden hoeven te houden en we vrijuit kunnen spreken. Ik ben benieuwd wat deze dag weer gaat brengen. Ik kan gewoon op mijn eigen mobiel gebeld worden en zoals je ziet ook mijn blog bijhouden.

Morgen opname

Morgen om half 5 wordt ik verwacht in het ziekenhuis op afdeling chirurgie. Afgelopen vrijdag heb ik een gesprek gehad met de zaalarts. Behalve dat er nog een aantal dingen geregeld moesten worden heb ik verteld dat er privé omstandigheden zijn waardoor ik af en toe wat privacy zou willen hebben. Nu krijg ik een eigen kamer en mag onbeperkt bezoek ontvangen. Dat vind ik geweldig. Ik kan dan vrijuit spreken, bellen en huilen. Ik heb het erg zwaar met niet alleen mijn operatie maar ook de situatie van de vermissing van Ines. Ik maak me erg veel zorgen en hoop dat ik me toch kan concentreren op mijn herstel. Ik weet dat er veel kaarsjes voor mij branden en ik bid voor een goede afloop.

Parijs

Dit weekend zijn Chris en ik naar Parijs geweest. We hebben het heerlijk gehad. Met de HSL ben je er in 3.15. We hebben genoten van deze prachtige stad. De Mona Lisa, de venus van Milo hebben we mogen aanschouwen. In het Centre Pompidu heeft Chris me is een rolstoeltje rondgereden. We moesten wel erg goed uitzoeken waar we moesten zijn omdat we het lopen zo efficiënt mogelijk wilden doen. Ik was ook heel regelmatig zeer vermoeid en heb ieder bankje of stoepje benut om even te rusten. Wel lekker vaak een restaurantje binnen voor koffie of een hapje en een drankje. Het hotel lag wat uit de buurt waardoor ik niet mijn middagslaapje kon gaan doen. Op zondagmorgen de mis in de Notre Dame bijgewoond en heb daar 2 kaarsjes aangestoken.
Nu is het wachten op de operatie.

Operatie gepland

Ik heb vannacht slecht geslapen en voelde me verdrietig. Vanmorgen samen met Chris naar het ziekenhuis voor het gesprek met chirurg v d Ven. Dit is een heel prettige man. Hij heeft heel rustig alles uitgelegd en uitgetekend. Het is wel een heftig verhaal waar toch nog een hoop onzekerheden in zitten. Ten eerste vertelde hij de de MRI scan er heel goed uitzag. De tumor is inderdaad aanzienlijk gekrompen. Pas tijdens de operatie wordt duidelijk hoeveel ze gaan wegsnijden. Dus nog steeds onzekerheid hoe groot de wond zal zijn. Bij 50% van de patiënten met deze operatie kunnen zich diverse compilaties voordoen. Die heeft hij uitgelegd aan de hand van de tekening die ga ik niet hier opsommen, ik hoop maar dat ik er goed vanaf kom. Ik moet me zondag 7 februari melden op de afdeling en wordt op maandag 8 februari s'morgens geopereerd. Ik heb vooraf nog een afspraak met de stomaverpleegkundige , de anesthesist en de opname afdeling. Nou de komende dagen ga ik me geestelijk voorbereiden en hoop nog wat gezellige dingen te gaan doen.

Morgen naar de Chirurg

Nu voel ik me toch wel erg gespannen voor de dag van morgen. Ik ben benieuwd en bang tegelijk. Wat zal ik te horen krijgen. Verder voel ik me wat alleen en heb er behoefte aan wat meer aandacht. In het begin was de aandacht overweldigend, nu is het wat stil rond mij geworden. Ik voel me lichamelijk goed, op mijn moeheid na dan, maar ik voel de spanning van de komende tijd erg op mij af komen. Hoe zwaar zal het zijn, hoe kom ik eruit?

Als een vis in het water

Net terug van het zwembad. Gisteren heb ik met de radiotherapeut gesproken over mijn moeheid. We denken dat het goed zou zijn mijn conditie stapsgewijs wat op te bouwen, tot de operatie, door elke dag een stukje te wandelen en of wat te gaan zwemmen. Omdat ik meer hou van zwemmen dan van wandelen ben ik dus met het zwemmen begonnen, Willeke ging met me mee. Heerlijk als en vis in het water. Heel rustig aan begonnen en ik voelde dat het weer begon te kriebelen en heb toch 40 baantjes gehaald, wel in 45 minuten maar toch een kilometer. Nu ben ik wel een waterman maar ik moet in een vorig leven echt een vis of dolfijn geweest zijn. Ik ben wel heel erg aan mijn middagslaapje toe.

Wachten op de operatie

Ik schrijf niet zo veel meer omdat er weinig nieuws is te melden. Mijn toestand is vrij stabiel. Ik heb geen pijn meer en ben alleen nog maar moe. De ene dag heb ik het gevoel dat ik alles weer kan en ik helemaal niet ziek ben. De volgende dag kan ik zo maar weer heel moe zijn en heb nergens zin in en lig de hele dag op de bank niets te doen. Vorige week gingen we met goede moed naar Ikea voor wat spulletjes en halverwege heeft Chris me in een rolstoel rond gereden want ik kon niet meer lopen van de moeheid. Toch is het een goeie tijd. Ik geniet van het kunnen uitslapen en net zo lang in bed te kunnen blijven liggen als ik er zin in heb. Dat gevoel heb ik al heel lang niet meer gehad. Dat is denk ik wel 45 jaar geleden. Ook is het heerlijk dat ik zoveel tijd heb om na te denken en er te zijn voor de mensen om mij heen. Volgende week vrijdag wordt de MRI scan gemaakt en de week daarop op 21 jan het gesprek met de chirurg met de uitslag van de scan en afspraak wanneer ik geopereerd ga worden. Chris en ik hebben nog wel even een weekendje naar Parijs geboekt aan het eind van de maand. Kunnen we net voor de operatie nog even de bloemetjes buiten zetten.

Gelukkig Nieuwjaar

Ik wil graag iedereen een heel gelukkig en gezond Nieuwjaar wensen. Ik heb ontzettend veel lieve kaartjes en berichtjes gekregen van erg veel mensen waar ik erg blij mee ben. Ik voel me daardoor erg gesteund. Er hangt een dubbele slinger aan de muur met ontelbaar veel kaartjes, heel veel dank daarvoor. Het gaat op dit moment goed met me, ik ben alleen nog heel erg moe. Gisteren naar het beginbos gelopen met Chris en het ging redelijk maar nu vandaag heb ik het gevoel dat ik gisteren een marathon heb gelopen. Vandaag dus weer even rustig aan.