dinsdag 29 december 2020

18 november 2020

Vanmiddag naar de verjaardag van Sarah geweest die 2 jaar is geworden. Ik kan me nog goed herinneren dat ze werd geboren omdat ik daarbij mocht zijn. Sarah, mijn 6de kleinkind en inmiddels is op 28 okt. Bente geboren mijn 7de kleinkind. Wat voel ik me rijk. Ondertussen gaat het, behalve met mijn gezicht, goed. Ik pas me aan, aan corona, en heb weer toekomstplannen. Ben alweer aan het organiseren geslagen. In het voorjaar een reรผnie met mijn oud-collega’s van 50 jaar geleden. Mijn eerste echte baan op het ‘kinderdorp Neerbosch’ in Nijmegen. Ik ben, ter voorbereiding, de levensverhalen aan het verzamelen van zo’n 30 collega’s. Een leuke klus, en mooi om te lezen hoe het eenieder is vergaan in die 50 jaar. Dan heb ik ook weer een begin gemaakt met de organisatie van de Buurtcamping 2021. Door corona kon de editie van 2020 niet doorgaan helaas. Nu maar hopen dat het volgend jaar weer kan. En een ander nieuwtje is dat ‘waar een Wil is’ een vervolg krijgt op een andere wijze. Ik werk samen met een vrijwilliger van ‘Humanitas’ aan mijn levensboek.
Ik heb al vaker gedacht “ ik kan er wel een boek van schrijven”. Heel fijn dat er een schrijver is die mij daarbij gaat helpen.

Ik tel mijn zegeningen 25 juni 2020

25 juni alweer. Wat lang geleden dat ik een stukje op deze pagina schreef. Ik ben deze blog begonnen om over mijn wel en wee te schrijven. Met het wee valt het wel mee๐Ÿ˜Š. Het voelt een beetje dubbel. Ik was uitbehandeld ongeneeslijk ziek met een slechte prognose wat betreft de tijd van leven. Nu vraag ik mij af, ben ik nog wel ziek? De afspraak met de specialist was dat ik mij zou melden als ik klachten had. Nu heb ik helemaal geen klachten, sterker nog, ik voel mij heel gezond. De klachten die ik had zijn verdwenen. Ik blijf trouw mijn wietdruppels gebruiken. In onze tuin staan 2 mooie wietplanten te groeien voor de volgende portie THC. Behalve mijn gezicht, daar verandert niets aan, nog steeds voor 3/4 verdoofd maar geen verband met kanker gevonden. En met dat gezicht leer ik wel te leven. Ik voel me soms wat vertwijfeld en zou graag de bevestiging willen horen dat ik geen kanker meer heb, of dat het gestopt is. Ik wou dat ik bij de GGD een eenvoudig testje kon doen, net als de Cornatest, dan zou ik het weten. Ondertussen voel ik me dankbaar dat ik er nog steeds ben.๐Ÿ˜Š




Zo heerlijk op de tuin 7 april 2020

Het is zo genieten op de tuin. Verschillende plantjes verspeend, bloemen gezaaid en onkruid gewied. Lekker dat ik dat allemaal nog kan. Wel met regelmatige pauze’s. Nu genieten in de zon met een glaasje wijn. ๐Ÿ˜Š




Smoeltjes maken 28 maart 2020

Smoeltjes maken
In 1965 maakte ik ze al. Mondkapjes voor de zusters en de dokters. Maar nu is het ernst. Ik ben lid geworden van
Creapower-Almere mondkapjes maken
.
Ik heb er nu 20 afgeleverd aan Team Haven van Buurtzorg. Het is een heel werkje maar ik doe het graag voor mijn oudcollega’s van de thuiszorg.

Corona 22 maart 2020

Wat leven we in een onwerkelijke tijd. Zo ben ik eerst bezig met mijn eigen ziekte en hoe ik daarmee omga, wat ik nog allemaal kan doen en wat niet. In deze nieuwe situatie lijkt mijn kanker minder van belang en minder erg. Ik maak me nu veel meer zorgen om de hele wereld. Wat komt er allemaal op ons af en hoe onzeker is de toekomst. Ik behoor volgens wat het protocol betreft tot de kwetsbare mens. Maar ik voel me helemaal niet kwetsbaar. Ik voel me sterk en energiek. Toch hou ik er rekening mee dat ook ik besmet kan raken en blijf zoveel mogelijk thuis. Als het even kan en toch even naar de tuin. En ik ben begonnen met een grote legpuzzel van 3000 stukjes. Heel toepasselijk de Ark van Noach. Hij bouwt een groot schip om samen met de dieren de zondvloed te overleven. Corona lijkt ook op een groot onheil wat ons overkomt. Alles wat we zelf kunnen doen moeten we doen en loslaten waar we geen invloed op hebben. Berusten en hopen op herstel of een goed einde.
Ik denk natuurlijk ook vaak aan het einde van mijn leven, zeker door de kanker in mijn lijf. Chris en ik praten er samen ook veel over en dat praten is heel belangrijk voor ons. Het is heel fijn om dat samen te kunnen delen. Een paar maanden geleden had ik nog het vooruitzicht dat de kans groot was dat ik niet meer lang te leven heb. Nu lijkt dat wat te veranderen door de afname van de groei van de tumor. Toch is het denken en praten over de dood voor ons een gewoonte geworden. Het hoort zo bij het leven. We zijn nu een mooi boek aan het lezen (Chris leest mij voor) van Barbara van Beukering, met de titel “Je kunt het maar 1 keer doen”. (Een persoonlijke zoektocht naar sterven, het grote taboe in ons leven.) Een aanrader voor iedereen, niet alleen wanneer je ziek of oud bent. Gewoon omdat het het sterven net zo bij het leven hoort als de geboorte.