-->
14
september.
Precies
10 jaar geleden werd bij mij darmkanker gevonden en nu ook weer precies 1 jaar
geleden baarmoederkanker. Dat heb ik gevierd met een dagje helpen als
vrijwilliger bij de Triatlon. En wat vond ik dat een feestje.
Toen
een paar weken geleden Judith ( triatlon vriendin) via FB een oproepje deed om
nog vrijwilligers te werven voor de atletenopvang, heb ik mij direct aangemeld.
Een beetje vreemd eigenlijk want ik heb de laatste 10 jaar bewust wat
teruggetrokken uit de triatlonwereld omdat ik toch niet meer kon meedoen. En
dan bedoel ik niet dat ik nog plannen had voor nog een keer de hele want daar
zou ik niet meer aan beginnen, maar het hele gebeuren op zich. Ik ben toch van
1992 tot 2010 altijd erg actief geweest bij de TVA en het jaarlijks terugkerend
evenement in aug/sept. In het jaar van mijn herstel heb ik besloten een andere
sport te gaan beoefenen. Dat is uiteindelijk het wandelen geworden waar ik nu
heel blij om ben. Maar het afscheid nemen van de triatlonwereld heeft me ook
wel verdriet gedaan door het besef dat ik niet meer dat zou kunnen als voor
mijn ziekte. Ik ging nog wel eens kijken bij de start maar stond daar dan ook
met pijn in mijn buik te kijken maar meehelpen zou te confronterend zijn.
Nu 10
jaar later leek het me toch leuk om me weer een beetje te verbinden.
Gisterochtend
begon met het sorteren van zo’n 1500
Tshirts voor atleten, geholpen op de waterpost in het stadion en daarna de gefinishte
atleten hun Tshirt uitgereikt met een big smile en felicitaties in het
Nederlands. Ja dit jaar kwamen de atleten uit 53 verschillende landen. En wat
heb ik een bewondering voor de organisatie. Wat is het evenement gegroeid in de
jaren dat ik er geen getuige meer van was. Het is geweldig wat zij met elkaar
doen en hebben gelukkig hulp van zo’n 700 vrijwilligers. Maar ik ben erg onder
de indruk van wat ze hier hebben neergezet. Petje af. Ik genoot ondertussen van
alle blije en trotse gezichten van de atleten dat ze het gefixt hadden. Ik
stond aan de kant van de vrouwen Tshirts en heb veel emoties gezien, tranen
vloeiden rijkelijk. Ik werd omarmd en omarmde vele bezwete vrouwenlijven en heb
veel schouderklopjes en complimenten uitgedeeld. Heerlijk.
En ik
werd weer door velen bedankt voor de geweldige organisatie. Om 3 uur zat mijn
dienst er op, en ik heb mij echt moeten losmaken van het gebeuren omdat dit wel
de grens was van mijn kunnen. Moe en voldaan naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten