6 jan 2019
Natuurlijk wist ik vanaf het begin dat ik mijn
haar zou gaan verliezen maar toch...
Voor de 1ste chemo heb ik het internet
afgespeurd naar sjaaltjes en mutsjes, en nagedacht of ik een pruik zou nemen.
Toch was het gelijk duidelijk dat ik in elk geval geen pruik zou nemen. Voor
mij hoeft er niets bedekt of verhuld te worden en ik wil niet te doen alsof,
het is wat het is. Maar ik besefte wel dat als mijn haar zou gaan uitvallen ik
wel iets op mijn hoofd zou moeten zetten. Het was even zoeken en vond wel een
paar leuke mutsjes. Toen mijn haar een paar weken na de 1ste chemo al begon uit
te vallen voelde ik mij toch wel heel onzeker. Hoe zou het voor mij zijn om
kaal te worden. Niet alleen voor mij maar ook voor Chris en de kinderen, maar
vooral ook, hoe zouden mijn kleinkinderen gaan reageren. Toen ik na het zwemmen
allemaal plukken haar in mijn handen had besloot ik al snel dat het er dan maar
helemaal eraf moest. Chris vond het wel moeilijk om mijn haar met de tondeuse
af te scheren. Ik zat ondertussen naar buiten te kijken of niemand het zag. Het
was wel wennen maar het ging wel snel. De reacties vielen mee. Elena schrok wel
even toen ze onverwacht mijn kale hoofd zag en Eli zei dat ik op een oud
mannetje leek. Nu vinden ze het heel gewoon, denk ik.
In huis heb ik meestal niets op mijn hoofd, en als de bel gaat vergeet ik weleens een muts op te zetten. Maar alles went en ik voel me steeds minder onzeker. In het zwembad had ik voor het eerst buitenshuis niets op mijn hoofd en dat was de eerste keer wel spannend maar nu heel gewoon. In het ziekenhuis op de kurenkamer is het natuurlijk heel gewoon maar op de prikpost was ik blij een keer een vrouw te zien zonder muts. Het voelde goed, ik was blij. Nu is het buiten nog te koud zonder muts maar in het voorjaar, als de zon schijnt lijkt het me erg warm met een muts op mijn hoofd. Ik zie verder nooit vrouwen met een kaal hoofd op straat. Net zoals in de sauna, daar zie ik nooit iemand met een stomazakje (heb ik ook), ook geen vrouwen zonder borsten( ik heb ze gelukkig nog wel hoor). Wel gek eigenlijk.
In huis heb ik meestal niets op mijn hoofd, en als de bel gaat vergeet ik weleens een muts op te zetten. Maar alles went en ik voel me steeds minder onzeker. In het zwembad had ik voor het eerst buitenshuis niets op mijn hoofd en dat was de eerste keer wel spannend maar nu heel gewoon. In het ziekenhuis op de kurenkamer is het natuurlijk heel gewoon maar op de prikpost was ik blij een keer een vrouw te zien zonder muts. Het voelde goed, ik was blij. Nu is het buiten nog te koud zonder muts maar in het voorjaar, als de zon schijnt lijkt het me erg warm met een muts op mijn hoofd. Ik zie verder nooit vrouwen met een kaal hoofd op straat. Net zoals in de sauna, daar zie ik nooit iemand met een stomazakje (heb ik ook), ook geen vrouwen zonder borsten( ik heb ze gelukkig nog wel hoor). Wel gek eigenlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten