Hoera, weer een jaar erbij!

Vorig jaar vierde ik mijn 71ste verjaardag alsof het mijn laatste zou kunnen zijn. Niet helemaal, want ik had inmiddels al weer meer vertrouwen in mijn lichaam dan twee maanden daarvoor. Maar toch twijfel ik  soms wel even. Ik kan het zo moeilijk geloven dat die kanker in mijn lijf zich zo lang stil kan houden. Ik denk ik wel eens " net doen alsof het er niet is" dan is het er niet. Maar ik ben ook realistisch en wil me niet laten verassen, dus ik blijf alert. In elk geval heb ik nu al 14 maanden geen klachten en daarom heb ik ook wel wat te vieren. Maar dat feestje moet nog maar even wachten tot het weer kan i.v.m. corona. Het is prachtig wit buiten en ik geniet van alle mooie plaatjes die voorbij komen. Ik zou heel graag naar buiten willen om deze mooie natuur te kunnen aanschouwen. Maar, helaas kan ik niet naar buiten vanwege de kou. Mijn gezicht kan daar niet tegen en wordt ijskoud en gaat pijn doen met deze temperaturen. Ik moet het dan maar doen met de foto's en filmpjes van anderen. Ik wacht op een paar graden meer en het begin van de lente. Ik popel om te gaan voorzaaien op zolder en later weer in de tuin aan het werk te kunnen gaan. En ik heb mijn wietzaadjes ook al besteld. Omdat ik nu zoveel thuis ben, is dat een uitstekende gelegenheid om aan mijn levensboek te werken. Het wordt een heel verhaal maar het is heel fijn om te doen. Het schrijven is een goede manier om terug te kijken, om stil te staan bij de fijne- maar ook de moeilijke momenten. De gebeurtenissen die moeilijk waren heb ik wel wat weggedrukt om de pijn niet te hoeven voelen. Nu ik daar wel bij stil kan staan kan ik het beter voelen en verwerken en dat werkt helend. Ik ga er lekker mee door.