Het leven vieren in een zeer traag tempo

Depressief wordt je hiervan. Alles gaat zo vreselijk langzaam. In de ochtend kan ik nog wel een beetje wat doen omdat ik dan nog niet zo moe ben maar de rest van de dag verdeel ik in liggen, lopen, even zitten en dan weer liggen. Dat ik niet kan zitten vind ik nog het grootste probleem. We hebben een heerlijke week in Borkeld gehad hoor met prachtig weer maar mijn beperkingen vielen tegen. In het weekend met de kinderen werden er spelletjes gedaan waar ik graag aan had meegedaan maar door mijn zitprobleem was dat jammer genoeg niet mogelijk. Gisteren nog weer bij Noordanus geweest. Hij is zeer tevreden over hoe de wond vooruit gaat maar durft geen inschatting te maken tot wanneer het gaat duren voor hij dicht is. Mogelijk toch nog een keer onder het mes. Maar voorlopig moet ik aansterken. Ik ga ook psychologische begeleiding krijgen om beter om te kunnen gaan met acceptatie van de situatie.