Vorige week is er op advies van de neuroloog een lumbaalpunctie gedaan. Er wordt dan d.m.v. een ruggenprik een aantal buisjes hersenvocht afgetapt voor onderzoek. Een heftig onderzoek, maar met Chris aan mijn zijde toch wel goed te doen. Met als doel een finale beoordeling of er kwaadaardige cellen in mijn hoofd zitten. En vandaag heeft de neuroloog vertelt dat daar geen aanwijzingen voor zijn. Dat is goed nieuws toch? Dat is het zeker waar maar dat betekent ook dat er ook niets gedaan kan worden aan mijn aandoening. Ze heeft ook al laten vallen dat ik ermee zal moeten leven. Wat dit traject betreft ben ik dus ook ‘uitbehandeld’. Om nog maar eens uit te leggen wat ik voel en waar ik last van heb het volgende: Bijna mijn hele hoofd lijkt verdoofd en mijn gezicht en mondspieren zijn verstijfd. Ik kan daardoor moeilijk eten omdat ik niet kan voelen waar het zit. Harde dingen kauwen gaat niet waardoor ik alleen zacht eten kan verwerken. Mijn mond, gehemelte en tong voelen ijskoud aan, wat heel erg naar voelt. Zeker als het buiten koud is en als het waait krijg ik een aanval van koudheid die pas na een paar uur wegzakt. En het gekke is, ik heb helemaal geen pijn. (Pijnstillers zijn dus ook geen optie). Het is een kwestie van zenuwen die een verkeerd signaal geven aan de hersenen. Ik heb nog wel hoop dat wanneer het weer wat warmer word ik er misschien minder last van zal hebben. En het goede nieuws blijft dat er in de rest van mijn lichaam geen ziekteverschijnselen zich openbaren. Zo nu zijn jullie weer even op de hoogte. Ik ben verder lekker bezig met voorzaaien voor de tuin en bij lekker weer ben ik in de kas te vinden waar ik allerlei klusjes kan doen. Wat betreft het Coronavirus, ik blijf zoveel mogelijk thuis en ik behoor misschien tot de kwetsbare doelgroep maar zo voel ik dat dus helemaal niet. Geen snotter of kuchje maar ik blijf alert.
Op naar het voorjaar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten