Wat leven we in een onwerkelijke tijd. Zo ben ik eerst bezig met mijn eigen ziekte en hoe ik daarmee omga, wat ik nog allemaal kan doen en wat niet. In deze nieuwe situatie lijkt mijn kanker minder van belang en minder erg. Ik maak me nu veel meer zorgen om de hele wereld. Wat komt er allemaal op ons af en hoe onzeker is de toekomst. Ik behoor volgens wat het protocol betreft tot de kwetsbare mens. Maar ik voel me helemaal niet kwetsbaar. Ik voel me sterk en energiek. Toch hou ik er rekening mee dat ook ik besmet kan raken en blijf zoveel mogelijk thuis. Als het even kan en toch even naar de tuin. En ik ben begonnen met een grote legpuzzel van 3000 stukjes. Heel toepasselijk de Ark van Noach. Hij bouwt een groot schip om samen met de dieren de zondvloed te overleven. Corona lijkt ook op een groot onheil wat ons overkomt. Alles wat we zelf kunnen doen moeten we doen en loslaten waar we geen invloed op hebben. Berusten en hopen op herstel of een goed einde.
Ik denk natuurlijk ook vaak aan het einde van mijn leven, zeker door de kanker in mijn lijf. Chris en ik praten er samen ook veel over en dat praten is heel belangrijk voor ons. Het is heel fijn om dat samen te kunnen delen. Een paar maanden geleden had ik nog het vooruitzicht dat de kans groot was dat ik niet meer lang te leven heb. Nu lijkt dat wat te veranderen door de afname van de groei van de tumor. Toch is het denken en praten over de dood voor ons een gewoonte geworden. Het hoort zo bij het leven. We zijn nu een mooi boek aan het lezen (Chris leest mij voor) van Barbara van Beukering, met de titel “Je kunt het maar 1 keer doen”. (Een persoonlijke zoektocht naar sterven, het grote taboe in ons leven.) Een aanrader voor iedereen, niet alleen wanneer je ziek of oud bent. Gewoon omdat het het sterven net zo bij het leven hoort als de geboorte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten