Van het donker naar het licht

Ik voel me nu een stuk beter waardoor ik ook iets op dit blog kan schrijven over de donkere periode die ik achter de rug heb. Door mijn besluit, om alleen te willen wonen, heb ik veel losgelaten wat eerst zo vertrouwd voelde. Alles stond opeens op losse schroeven. Ik voelde mij onzeker, schuldig en verdrietig. Ik was niet meer de flinke sterke Wil die alles aankan. Ik voelde me steeds kleiner worden en was heel verdrietig. Er kwam ook veel oud verdriet naar boven, waarvan ik dacht het al wel verwerkt te hebben. Mijn enige houvast was mijn verlangen naar een eigen plek waar ik alleen kon zijn. En die plek kon ik maken in ons huis op de begane grond van nr 110. Ik vond het heerlijk om in de kringloopwinkels leuke spulletjes te verzamelen voor mijn eigen ‘Tiny house'. In november trok ik daarin en begon mijn avontuur. En dat was/is niet gemakkelijk door mijn gewoonte om rekening te houden met anderen. Ik was ook gevoelig voor wat anderen ervan zouden vinden. Maar langzaamaan kon ik die gedachte wat loslaten omdat ik voelde dat het goed was voor mij. Ik wilde terugkomen bij mezelf en voelen wat ik voel, niet steeds maar zorgen voor anderenen en te weinig voor mijzelf, of aan verwachtingen te voldoen. Ik wil onderzoeken wat er met mij aan de hand is. Natuurlijk hebben mijn ziektes een gat geslagen in het vertrouwen op mijn lijf, nu voel ik dat het ook een groot effect heeft op mijn geest. Ik ben van mijn sokken geblazen en ik heb me groot proberen te houden. Het alleen zijn zorgde ervoor dat ik meer in mezelf kon keren. Omdat ik niet meer zo gericht was op wat er om mij heen gebeurde kon ik mijn diepere zelf gaan ervaren. Ik merkte dat ik van de muziek ging houden dat ik naar de teksten ging luisteren. Maar ik kon nog steeds niet slapen, was gauw van slag en in paniek als iets tegenzat. De nachten waren verschrikkelijk en putten me uit. Ik heb veel gepiekerd en had negatieve gedachten die ik niet kon stoppen. Van de huisarts wat slaaptabletten gekregen waardoor ik weer beter kon slapen. Daardoor werd het ook rustiger in mijn hoofd. Wat ik normaal gesproken doe als ik onrustig ben, zoals het in de tuin zijn en het wandelen, kan ik nu niet vanwege de kou wat mijn gezichtsaandoening niet kan verdragen. Ik voel me daardoor ook een beetje opgesloten. Aan de andere kant is dat in coronatijd ook wel veilig. Maar door niet te bewegen word ik stijf, krijg ik last van verstopping en kan ik eindeloos piekeren. Ik voelde dat ik goed voor mezelf wilde gaan zorgen. Voor mijn lijf ben ik begonnen met Yoga en spring ik regelmatig met #Lenette van Dongen (Samen Wakker Worden) op de livestream op FB. Voor mijn geest heb ik een onlinecursus "loslaten" en een luisterboek over depressie aangeschaft #jebentnietjedepressie van Fabian Ruijgrok. En heel verrassend, ik voel me weer sterker worden, vrolijker en vooral vrij. En dat geeft me zoveel ruimte dat ik ook weer wat zekerder word, ik begin het licht weer te zien, ik droom over de lente, ik dans en ik zing en voel me blijer worden. Dat boek over gaat niet alleen over depressie, het gaat vooral ook over het herstel daarvan en vervolgens over voluit je dromen verwezenlijken. Ik heb het bijna uit en ik voel veel herkenning en leer veel. Ik ben 2x zo oud als deze man en ik voel me toch verbonden. Ik heb me dan wel lang niet zo depressief gevoeld als hij maar ik wilde graag wat leren over depressiviteit en ik heb vooral geleerd over het herstel daarvan.